Bewerken van een gemaakte foto gebeurt altijd, maar waarom eigenlijk? En is dat hetzelfde als retoucheren?
Vandaag in dit blog deel 1.

De foto’s die gemaakt worden tijdens een fotoshoot zijn nog niet af. En dat is gek, want de foto is direct na het maken al wel zichtbaar op het LCD scherm van het fototoestel. Wat is dan de zin van het bewerken van een foto?

Voor het digitale tijdperk
Om dit duidelijk te maken moeten we eigenlijk terug naar de tijd dat fototoestellen nog gebruik maakten van fotorolletjes. Als je een foto maakte dan werd dat vastgelegd op het fotorolletje en wanneer het fotorolletje vol was (36 en met een beetje geluk 37 foto’s), bracht je dit naar een fotowinkel of fotocentrale die het fotorolletje ontwikkelde. Het product dat je vervolgens kreeg was een setje met zogenaamde negatieven.

Wilde je een échte foto hebben dan moesten de foto’s worden afgedrukt op fotopapier. Dat gebeurde door het negatief gedurende een bepaalde tijd te belichten in de donkere kamer en vervolgens het fotopapier door een aantal chemische baden te halen die er voor zorgden dat het beeld verscheen (ontwikkelaar) en werd vastgelegd (fixeren).
Meestal werd dit, na het ontwikkelen van de negatieven, meteen gedaan door de fotowinkel of fotocentrale. In feite bepaalde de fotowinkel of fotocentrale dus hoe de foto er uit kwam te zien.

Degenen die zich een donkere kamer konden veroorloven konden op deze manier ook de foto’s manipuleren/bewerken door middel van bepaalde delen van de foto af te dekken voor het licht of juist bloot te stellen aan het licht, het zogenaamde tegenhouden en doordrukken.

In het digitale tijdperk
De tijd van de fotorolletjes is voorbij, maar het idee van het ontwikkelen van de negatieven en het bewerken van de foto is in de digitale fotografie nog steeds aan de orde.

Op het moment dat met een digitaal fototoestel een foto gemaakt wordt, zorgt de software in het toestel voor de ontwikkeling van de foto (vergelijkbaar met de fotocentrale in het analoge tijdperk). De foto die te zien is op het LCD-scherm van het fototoestel is dus al ontwikkeld, maar de software maakt hier gebruik van gemiddelden en gooit “overbodige” informatie weg. Dit resulteert in een zogenaamd JPEG (Joint Picture Expert Group) bestand; op de computer terug te vinden als JPG.

Om een en ander duidelijk te maken wordt een foto van Piens vijfde fotoshoot gebruikt.

Als je als fotograaf meer uit de foto wilt halen, maak je gebruik van de digitale variant van een negatief, het zogenaamde RAW-bestand.
RAW is niet een afkorting, maar betekent in feite gewoon het ruwe bestand.
Elk fototoestelmerk heeft zo z’n specifieke RAW-formaat wat het lastig maakt om  RAW-bestanden uit te wisselen. Hiervoor zijn RAW-convertor programma’s beschikbaar, waarbij Adobe Camera RAW (ACR) misschien wel de meest gebruikte is. Onder de motorkap maken Photoshop en Lightroom gebruik van deze RAW-convertor software.
Overigens heeft Adobe een bestandsformaat geïntroduceerd dat merk onafhankelijk is: DNG (Digital NeGative).

Voor- en nadelen RAW
Hét grote voordeel van fotograferen in RAW is dat alle informatie die door de camera is waargenomen wordt opgeslagen. In de nabewerking kan op deze manier achteraf nog de zogenaamde witbalans worden aangepast. Ook is het mogelijk om de belichting te fine-tunen zodat de best mogelijke versie van de gemaakte foto kan worden gemaakt.
Een nadeel is dat een RAW foto áltijd moet worden bewerkt en dat kost tijd.

De foto hieronder is de foto zoals die uit de camera kwam, dus in RAW formaat.

In de nabewerking is vervolgens de witbalans en de belichting aangepast:

Als laatste is de foto iets bijgesneden waardoor de compositie beter wordt.

Ter vergelijking een uitsnede uit de foto, met links het RAW formaat en rechts de JPG zoals die door de camera is bewerkt.

Het JPG bestand ziet er scherper uit, heeft meer verzadigde kleuren en een hoger contrast.

In het volgende en laatste deel wordt de foto verder bewerkt tot het eindresultaat.