Opnieuw ontving ik een uitnodiging voor een groepsexpositie in de Onishi Project Gallery in New York. Opnieuw, want in maart dit jaar kreeg ik ook een uitnodiging, maar werd er door de curator geen vervolg op gegeven.
De eerste uitnodiging in maart dit jaar ging over een groepsexpositie met als thema “Dealing with the Gaze”.
De curator, Stefania Carrozzini, verontschuldigt zich dat ze niet eerder heeft geantwoord op mijn verzoek om een e-mail te sturen naar mijn e-mail adres, maar wil een nieuwe poging wagen.
Stefania is correspondent bij NYarts Magazine en heeft zelf een galerie in Milaan, Italië: MyMicroGallery.
De Onishi Project Gallery is gelegen in het kunstdistrict Chelsea (de Montserrat Contemporary Art Gallery, de Amsterdam Whitney Gallery en de Caelum Gallery waarvoor ik eerder ben uitgenodigd, liggen ook in die wijk).
Uit de eerdere uitnodiging destilleer ik het volgende stukje:
…
ONISHI PROJECT GALLERY is located in Chelsea, New York City, the center of contemporary art and the heart of the Chelsea art district boasting over 400 galleries and attracting international collectors.
I am inviting high quality artists whose work fits with the exhibition, and your work, particularly will contribute to the strength of the show.
…
Voor de rest van de eerste uitnodiging verwijs ik naar de blogpost die daaraan is gewijd.
Nu dus een nieuwe uitnodiging:
I have a new opportunity now I hope we can collaborate
I can promote your work in NYC, Milan and London.
So I am sending the proposal and the statement of the exhibition THE SILENT WITNESS.
Let me know first of all if you are inspired from this idea.
Bijgevoegd bij de e-mail is een Word-document met daarin de omschrijving van wat de expositie inhoudt en de kosten die daarmee gepaard zijn.
Hoewel het interessant is om te weten dat Stefania mijn werk kan promoten in New York City, Milaan en Londen, borrelt bij mij wel de vraag op in hoeverre ze met dat promoten net zo zorgvuldig omgaat als met het bekijken en beantwoorden van e-mail.
Wordt vervolgd?